Przyznam szczerze, że czytałam tę książkę łudząc się, że będę mogła się jednak nieco powyzłośliwiać. Chęć ta narosła wskutek nieustannego mierzenia się z lekturami na swój sposób trudnymi, które wyginają mi zwoje i przewartościowują percepcję świata. Szukałam więc w Świetle między oceanami odskoczni oraz błędów merytorycznych (podła ze mnie istota, wiem), ale jak już coś znalazłam, to okazało się, że autorka sama prostuje zaistniałe nieporozumienia. Do tego nie bardzo znam się na pracy latarnika, bo dotychczas miałam z nią kontakt tylko za pośrednictwem jednej noweli, którą mgliście pamiętam z czasów szkolnych.
Debiutancka powieść australijskiej pisarki stała się światowym bestsellerem. Trzeba by etyka, by wypowiedział się na temat dylematów moralnych opisanych w powieści. Choć dla mnie nieszczęść w niej jest za dużo, a cudem nie nazwałabym przypłynięcia do brzegu wyspy łodzi ze zwłokami mężczyzny, nawet jeśli dziecko znajdujące się w niej nadal byłoby żywe, to jednak marketing rządzi się swoimi prawami – patrz okładkowy blurb.
A to wszystko jest o mężczyźnie i kobiecie oraz chęci posiadania dziecka. Opanowany Tom Sherbourne, chcąc zapomnieć o koszmarze I wojny światowej podejmuje pracę latarnika na niezamieszkanej wyspie Janus Rock. Jego żoną zostaje miejscowa dziewczyna, która w tej samej wojnie straciła dwóch braci. Z czasem okazuje się, że para nie może mieć dzieci. Stąd przygarnięcie przybyłej w łodzi dziewczynki znajduje fabularne uzasadnienie. Tom za namową żony zgadza się oszukać system i nie zgłosić odpowiednim służbom ocalenia dziecka (a także śmierci mężczyzny). Wyrzuty sumienia nie dadzą mu spokoju, tym bardziej, że po niespełna dwóch latach, podczas wizyty na kontynencie, staje twarzą w twarz z prawdziwą matką dziewczynki. Jest to powieść o manipulacji, sabotażu, zdradzie, wybaczeniu, a wszystko to ma tak duży kaliber, że może zadziałać na czytelnika dwojako – albo się uda, albo się nie uda.
Wyobrażam sobie, że w swoim gatunku jest to powieść poprawna, która może się podobać. Jeśli czytelnik widział wcześniej film, to z pewnością Fassbender, Vikander i Weisz nie opuszczą go od pierwszej do ostatniej strony, adaptacja jest bowiem wierną kopią książki – jeśli tylko dobrze zapamiętałam film. Dla mnie meh, ale rozumiem potrzebę takiej lektury.
M.L. Stedman, Światło między oceanami, tłum.: Anna Dobrzańska, Wydawnictwo Albatros, Warszawa 2017, wydanie IX (kieszonkowe I)
bookoliki.wordpress.com 